WITAM cieplutko i wakacyjnie !!!

W poprzednim wpisie opowiadałam o moich poszukiwaniach znajdującej się niedaleko Żarek (w Przewodziszowicach) strażnicy, a dzisiaj zrelacjonuję Wam moją kolejną wycieczkę rowerową w okolice Żarek.

Pogoda nie za fajna (no niestety nie co tydzień mi dopisuje), czarne chmury straszą deszczem, ale ja i tak jadę. Tym razem za cel mojej wycieczki obrałam sobie Przybynów (wieś niedaleko Żarek , w powiecie myszkowskim, województwie śląskim). Przybynów słynie obecnie z postoi pielgrzymek idących na Jasną Górę – sama zresztą będąc w szkole średniej chodziłam na pielgrzymi i właśnie w Przybynowie mieliśmy nocleg, a stamtąd szliśmy już prosto do Częstochowy. Od tamtej pory nie byłam w Przybynowie , a teraz naszła mnie taka “sentymentalna ochota” , by po latach odwiedzić tą miejscowość i zobaczyć co się w niej zmieniło. Bez problemu dojeżdżam do Żarek, a następnie odbijam w drogę prowadzącą do Przybynowa. Ruch niewielki, a jeszcze dodatkowo wzdłuż drogi zrobiono ścieżkę rowerową, więc jedzie mi się bardzo przyjemnie- nawet te groźne chmury gdzieś znikły i rozpogodziło się- hura    Dzielnie pokonuję ostatnie wzniesienie i wjeżdżam do wsi- centralnie przed sobą mam kościół św. Mikołaja.

Kościół pochodzi z 1569 r. prawdopodobnie fundacji Myszkowskich. Wybudowany został na miejscu starszego drewnianego kościoła z 2 poł. XIII lub pocz. XIV w. wzmiankowanego w 1306 r. Murowany kościół został wybudowany w stylu renesansowym i posiadał od frontu wieżę krytą piramidalnym prostym zwieńczeniem. Dach tego kościoła kryty był gontem a zamiast sklepienia wykonano pułap.

W 1770 r. został znacznie rozbudowany i przebudowany w stylu barokowym staraniem ks. Marcina Koźlickiego i fundacji hr. Adama Męcickiego starosty bodaczowskiego. Konsekracji wyremontowanego kościoła dokonał biskup sufragan gnieźnieński Ignacy Kozierowski w dniu 22 lipca 1777 r. Na szczególną uwagę wyposażenia wnętrz zasługuje obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, który podobno miał ufundować miejscowemu kościołowi sam król Jan III Sobieski.

Pamiętam go doskonale (kościół, nie króla Sobieskiego 😉 ) . Oczywiście wchodzę do środka, by przez chwilę się pomodlić, a następnie obchodzę wkoło i robię kilka zdjęć. Zaraz obok kościoła znajduje się lipa szerokolistna-pomnik przyrody i plebania, a niedaleko tej plebani pole, na którym zawsze rozbijaliśmy nasze namioty …… to były czasy……. miło to wszystko wspominam Obserwuję co się pozmieniało- pole zarośnięte chaszczami (ale to jeszcze nie sezon pielgrzymkowy, więc może później zostanie oczyszczone ), a niegdyś piaszczysta droga została pokryta asfaltem (przynajmniej tak mi się wydaje, że dawniej tego asfaltu nie było). Na wschód od centrum wsi znajduje się Dębowa Góra (390 m n.p.m.) a nieco bardziej na północ wzgórze Kamień.

Obydwa wzniesienia zwieńczone są skałami ostańcowymi, które są najbardziej wysuniętymi na zachód formami tego typu w okolicy Żarek- widzę je z daleka i postanawiam podjechać do nich bliżej.

I tu niemiła niespodzianka- skałki zostały ogrodzone i teraz znajdują się na prywatnym terenie Niezrażona tym jednak postanawiam polną drogą podjechać do nich bliżej.

I tak podjeżdżając zauważyłam piękne polne kwiaty, które mnie zachwyciły…….  i zachęcona przez pewną osobę (tak, tak Iwonko właśnie Ciebie mam na myśli 😉 ) postanowiłam porobić jakieś makro:

Poniżej kolejny skąpany w letnim słonku kwiatuszek:

A jeszcze niżej uroczy chrabąszczyk majowy:

I gdy tak namiętnie oddałam się fotografowaniu nagle mój spokój zakłóciły trzy groźne psy, które chyba wydostały się z tego ogrodzonego terenu i biegły w moim kierunku. Nie pozostało mi więc nic innego jak tylko powoli wycofać się do tyłu, osłaniając rowerem …… a adrenalina podskoczyła mi wysoko Z kolejnych prób zbliżenia się do tych skałek już zrezygnowałam.

Osobom, które chciałyby zobaczyć jurajskie ostańce radze wybrać się w jakieś inne miejsce na Jurze np. na Górę Zborów, czy Rzędkowickie Skały Ja jednak nie żałuję, że tam pojechałam, bo na rowerze jechało mi się bardzo przyjemnie, zwłaszcza, że pogoda sprawiła mi miłą niespodziankę i zamiast deszczu wyszło słonko Po za tym fajnie jest odwiedzić po latach znane miejsce, zobaczyć co się zmieniło i powspominać sobie ….. ten wyjazd dostarczył mi sporo wrażeń

Do Żarek powróciłam tą samą drogą- mijając uroczą i zadbaną kapliczkę przydrożną, przy której się zatrzymałam na chwilkę:

A na sam koniec wycieczki- niebo, które tak bardzo lubię obserwować zachwyciło mnie swoimi kolorami:

I jeszcze jeden zachodzik przerobiony na “słoneczny obraz”, którym to żegnam się dzisiaj z Wami:

MIŁEGO WAKACYJNEGO WYPOCZYNKU WSZYSTKIM ŻYCZĘ – super pogody i wielu niezapomnianych (pozytywnych) wrażeń !!! aha i uważajcie na groźne psy 😉

Wpis archiwalny – czeriec 2011

Mój sezon rowerowy w toku – regularnie co tydzień wsiadam na mój rowerek i jedno popołudnie spędzam na nim, a także na zwiedzaniu i robieniu zdjęć. Już nawet nie zwracam uwagi na groźnie wiszące w powietrzu chmury i grzmoty, byle tylko wyrwać się z domu i zrelaksować przy robieniu tego, co najbardziej lubię. Mój rozbrykany 3latek nieźle mi daje popalić, a spowodowana wakacjami obecność starszego syna w domu i ciągłe wali z młodszym doprowadzają do nerwicy – samotny relaks w plenerze jest więc jak najbardziej wskazany dla mojego zdrowia psychicznego.

Na moim blogu opowiadałam już o pozostałościach po dwóch strażnicach jurajskich- Strażnicy w Łutowcu (wpis nr. 18) i Strażnicy w Ryczowie (wpis nr. 22), a dzisiaj postanowiłam, że opowiem o kolejnej- Strażnicy w Przewodziszowicach (obecnie dzielnica Żarek, gmina Żarki, powiat myszkowski, woj. śląskie), do której udało mi się dojechać. W Żarkach byłam już wielokrotnie, ale tej ruiny nie widziałam wcześniej na własne oczy.

Pogoda piękna, więc wsiadam na rower i jadę – Poręba- Mrzygłód – Myszków- Żarki. Niestety trasą nie jestem zachwycona, bo począwszy od Mrzygłodu jadę poboczem dosyć ruchliwej drogi (droga nr. 791), a przeprawienie się przez Myszków w godzinach szczytu też do przyjemności nie należy i dlatego zniechęcona tym ruchem, tuż za Myszkowem odbijam w taką mało ruchliwą, asfaltową drogę do Jaworznika (będzie trochę dalej, ale za to przyjemniej). Po drodze mijam stawy, a nst. wyjeżdżam na drogę Żarki-Kroczyce (nr. 792). I jestem zadowolona z tej decyzji, bo przy tej drodze, tuż przed Żarkami znajdują się ruiny kościoła św. Stanisława biskupa – męczennika.

Kościół ten zbudowany został przed 1782 rokiem z łamanego kamienia wapiennego, na wzgórzu Laskowiec, w miejscu starej drewnianej kaplicy, gdzie – jak głosi podanie – położona była też ówczesna osada Żarki. Obiekt wzmiankowany był w 1595, 1748 i 1763 roku, jako przydrożna drewniana kaplica, przy ważnym trakcie handlowym prowadzącym z Krakowa do Częstochowy. Od połowy XIX wieku kościół był już w ruinie. W latach 1982-1983, dzięki członkom Towarzystwa Przyjaciół Żarek, kościół został odgruzowany, ponadto przeprowadzono badania archeologiczne, w wyniku których odkryto pochówki, datowane na drugą połowę XV wieku. W 1989 roku dokończono prace, wypełniając ubytki murów i zabezpieczając ich koronę.

Pochodzenie kościoła wiąże się być może z wcześniejszym kultowym przeznaczeniem tego wzgórza, a później z miejscem grzebalnym. Ludowe podanie mówi też, że świątynię ufundował bogaty rycerz, jako wotum za szczęśliwy powrót z wyprawy wojennej.

Miejsce wyjątkowo zadbane- czyściutko, ławeczki, tablice informacyjne- warto się tam zatrzymać. Fajnie zregenerowana jadę dalej, ale po chwili znowu się zatrzymuję, bo moją uwagę zwraca potężne drzewo. Jest to legendarna “Babka” – długowieczna lipa drobnolistna, którą w 1954 r. wpisano na listę pomników przyrody. Miała wówczas 18 m wysokości i ok. 4,5 w obwodzie. Liczy ponad 500 lat.
Rośnie na rozstaju tzw. Starej Drogi i nowej prowadzącej z Żarek do Jaworznika, gdzie- jak głosi podanie – położona była ówczesna osada Żarki.

O tej lipie krążą różne podania.
Jedno z nich głosi, iż król Jan III Sobieski, zdążając z wojskiem z Krakowa do Częstochowy na Jasną Górę, przed wyprawą na Wiedeń w 1683 r., tu odpoczywał i pisał jeden ze słynnych listów do Marysieńki

I teraz już koncentruję się na odnalezieniu mojej docelowej strażnicy. W internecie wyczytałam, że te ruiny znajdują się niedaleko Sanktuarium Matki Bożej Leśniowskiej, więc tam się kieruję. Korci mnie by zatrzymać się w Sanktuarium, ale obawiam się, że jeżeli za długo tam zabawię, to mi zabraknie czasu na strażnicę, a z nią nie jest taka prosta sprawa, bo muszę ją najpierw odnaleźć i nawet w internecie wyczytałam, że nie jest to takie łatwe. Sanktuarium więc zostawiam sobie na deser i jadę dalej do końca Przewodziszowic. I gdy już asfaltowa droga i domy kończą się pojawia się pytanie- co dalej ??? Jest co prawda słupek z drogowskazem, ale nic tam nie pisze o tej strażnicy- stoję jak głupia i nie wiem którą z trzech dróg w las wybrać. W końcu decyduję się na niebieski szlak do Czatachowej, bo jakoś tak najbardziej mi pasuje (niestety moja mapa nie jest za dokładna- koniecznie muszę sobie kupić dokładniejszą ) . I jadę, jadę, jadę, a strażnicy jak nie widać tak nie widać- za to pojawia się Czatachowa i teraz już wiem, że wybrałam złą drogę. Zawracam i jadę z powrotem do Przewodziszowic – przejeżdżając ponownie obok jakiejś piaskowni :

5 km na darmo i sporo czasu zmarnowanego, bo po piaszczystej drodze nie dało się jechać i musiałam rower prowadzić. Teraz już nie ryzykuję, bo zostały jeszcze dwie drogi, tylko pytam się miejscowych o tą strażnicę i dzięki nim wiem już którędy jechać – jadę więc czarnym szlakiem rowerowym (razem z nim prowadzi żółty i niebieski dla pieszych) i po kilku minutach docieram do polanki- a na niej stoi potężna skała z fragmentem kamiennej ściany.

Jest to pozostałość strażnicy w postaci wieży mieszkalno – obronnej i być może dostawionego do niej budynku. Warownia składała się z części górnej, murowanej i dolnej z budynkami drewnianymi. Zachował się fragment murów wieży oraz resztki fosy. Mur wyrównuje pion skały, zwiększając powierzchnię podstawy wieży. Wejście do niej prowadziło drabiną o wysokości 15 m. Zamek górny posiadał powierzchnię ok. 125 m2 i mógł być opasany przez mur obronny, tworząc tam dziedziniec. Część dolna była podzielona jakby na 3 części – majdany gospodarcze, chronione palisadą o dł. ok. 300 m z wjazdem od północy.

Strażnica ta została zbudowana w pierwszej połowie XIV w. przez Kazimierza Wielkiego. Wraz ze strażnicami w Suliszowicach i Lutowcu a może i zamkiem w Ostrężniku stanowiła doskonały system obronny ówczesnego państwa Polskiego. Być może jednak ich historia była całkiem inna i strażnice te były zbudowane przez księcia opolskiego Władysława przeciw państwu polskiemu – wśród historyków nie ma jednomyślności w tej kwestii. Wiadomo jednak że strażnica została opuszczona już za czasów Władysława i przekazana w prywatne ręce. W latach 1426-54 należała do Mikołaka Kornicza. Prace zabezpieczające przeprowadzono w latach 60-tych XX wieku. (znalezione w internecie)

Legendy mówią iż wielkie skarby Kornicza zostały ukryte w szczelinie skalnej nie opodal zamku, inni twierdzą że ukryto je w studni zamkowej, która istnieje podobno do dziś, nieco oddalona od skały zamkowej. Zasypana jest jednak kamieniami. W mgliste poranki pojawia się nad nią cień postaci z kapturem na głowie. Jest to ponoć pokutujący Kornicz pilnujący swoich łupów.

To piękna pamiątka po odległej, kryjącej wiele tajemnic historii – piękna jurajska perełka, którą warto zobaczyć. Obeszłam, obfotografowałam ją, odpoczęłam chwilkę i zadowolona ruszyłam w drogę powrotną do domu.

Niestety zrobiło się późno i sanktuarium musiałam sobie darować. Osoby które chciałyby się coś więcej o nim dowiedzieć odsyłam do mojego starszego wpisu (wpis nr. 7 “W Żarkach”) . Tam znajdziecie też kilka innych ciekawych informacji o Żarkach. To bardzo interesujące miasteczko- sama ciągle coś nowego w nim odkrywam i mam powody by do niego wracać

A tymczasem wracam do domu – zachwycając się pięknie zachodzącym słoneczkiem

Wyjazd oczywiście zaliczam do udanych i bardzo owocnych, bo oprócz tego, że udało mi się świetnie zrelaksować i odnaleźć tą strażnicę, to jeszcze podłapałam pomysły na kilka innych wycieczek rowerowych w tym kierunku i teraz będę je wcielała w życie

POZDRAWIAM WSZYSTKICH MOICH SYMPATYKÓW 😉

Wpis archiwalny – czerwiec 2011

Kolejny wpis i kolejna wyprawa rowerowa, tylko tym razem w zupełnie innym kierunku, chociaż trasą doskonale mi znaną, bo w zeszłym roku często tamtędy jeździłam na Jurę i trasa ta była moją ulubioną: Poręba- Mrzygłód- Kopaniny- Włodowice i dalej to już różnie w zależności od celu.

Błękitne niebo, ciepełko, z lekka zawiewający wiaterek- jechało mi się po prostu BOSKO !!! Taką pogodę chciałabym mieć co tydzień Po drodze, tuż przed Mrzygłodem, obok ruin dawnej cegielni zrobiłam sobie pierwszy postój (sobie postój, a jej kolejną sesję fotograficzną), bo z każdym rokiem popada  w coraz większą ruinę i wkrótce może z niej już nic nie zostać.

Jeszcze 8 lat temu obiekt składał się z dwukondygnacyjnego budynku murowanego (bud. główny), zespołu pieców (z kominem przylegającym od zachodu) oraz 3 wiat (z podmurówkami) zamykających podwórze cegielni. Wszystko to co było najcenniejsze: elementy metalowe, stalowe itp zostało już rozkradzione – teraz ludzie jadą tam po to aby wziąć sobie trochę drewna czy nawet cegiełek. Szkoda, że nie da się jej już uratować

Zaraz obok tej cegielni znajduje się wyrobisko zalane wodą – malutkie, ale jakże urocze jeziorko.

W zeszłym roku często tamtędy przejeżdżałam i mogłam go podziwiać i fotografować przy różnej aurze pogodowej – za każdym razem wyglądało inaczej ( zdjęcie poniżej pochodzi właśnie z jednego z zeszłorocznych wyjazdów).

Wpis ten nazwałam “Ruiny Cegielni w Mrzygłodzie”, ale tego dnia odwiedziłam jeszcze kilka innych ciekawych miejsc- zregenerowana i z pierwszymi zdjęciami pognałam aż do Włodowic. I tu pochwalę się Wam, że pół roku wyciskania potu na aerobiku zaowocowało, bo pod Górę Włodowską wjechałam bez schodzenia z roweru i zatrzymywania się na picie- sukces . W zeszłym roku udawało mi się to dopiero pod koniec mojego sezonu rowerowego. Na rynku we Włodowicach zaopatrzyłam się w długopis, bo stwierdziłam, że tym razem będę spisywała moje wrażenia na bieżąco, na postojach. Następnie nakierowałam się na Rzędkowice i przejeżdżając obok Rzędkowickich Skał (zwanych w skrócie “Rzędkami”) pojechałam dalej do Podlesic. Ze względu na dużą liczbę skałek wapiennych w bezpośrednim sąsiedztwie wsi, a także z uwagi na rozbudowaną bazę noclegową, Podlesice są jedną z kilku wspinaczkowych stolic Polski. W samej wsi znajdują się siedziby kilku szkółek wspinania oraz siedziba Grupy Jurajskiej GOPR.

Tym razem nie miałam konkretnie sprecyzowanego celu mojej wyprawy- raczej chciałam rozejrzeć się w tym terenie i zobaczyć Skałki Podlesickie (które nie są mi tak dobrze znane jak znajdujące się po drugiej stronie drogi 792 Skałki Kroczyckie). Dojeżdżając do Podlesic wspomnianą drogą 792 Żarki-Kroczyce można dojrzeć skałę o nazwie -Turnia Motocyklistów (swoją drogą to ciekawe – dlaczego motocyklistów ??? Czyżby na nią wjeżdżali ??? 😉 )

Na zdjęciu poniżej Turnia Motocyklistów widziana z drogi 792- (podejść do niej bliżej postanowiłam jednak innym razem i wtedy także poszukać znajdującej się tam gdzieś w lesie skały-Apteki)

Kolejny postój zrobiłam sobie u podnóża Góry Zborów (zwiedzałam ją w zeszłym roku i w wpisie nr.24 dokładnie o niej opowiadałam, więc zainteresowane osoby odsyłam tam). Dzisiaj wstawię tylko jedno zdjęcie, które i tak nie oddaje jej piękna, a tego dnia z błękitnym niebem i chmurkami wyglądała fantastycznie.

Po przeczytaniu informacji o Górze Zborów (z moim rowerem i tak nie mogłabym tam pójść, bo na terenie Rezerwatu Góry Zborów obowiązuje zakaz rowerów, samochodów, motocykli, quadów i koni) i przejrzeniu mapy podejmuję decyzję, że czarnym szlakiem rowerowym (razem z nim biegnie też zielony dla pieszych) pojadę z powrotem do Rzędkowickich Skał- 4km lasem. Według mapy gdzieś w pobliżu miały być jakieś skałki, ale niestety ze szlaku nie było ich widać- trzeba było odbić w bok i nawet domyślam się gdzie- lato dopiero się zaczyna, więc spróbuje innym razem ich poszukać. Wkrótce na jakimś kiepsko oznakowanym rozdrożu czarny szlak rowerowy mi się zgubił, ale to nic, dalej poruszałam się zielonym dla pieszych (i nawet byłam pieszą, bo po tej piaszczystej drodze tak źle mi się jechało na rowerze, że wolałam rower prowadzić i iść 😉 . I gdy już droga zaczęła mi się dłużyć pojawiły się pierwsze Rzędkowickie Skałki:

A zaraz za nimi polana ze słynnym Okiennikiem Rzędkowickim. Tego dnia było tam raczej pusto, więc przespacerowałam się wśród tych skał tak jak lubię- w ciszy i spokoju

Zrobiłam mnóstwo nowych zdjęć, bo tam trudno powstrzymać się i ich nie robić.

O skałach tych mogłabym długo opowiadać- jednak nie chcę się powtarzać tu na blogu i dlatego wszystkie zainteresowane nimi osoby odsyłam do moich starszych wpisów nr.6- Rzędkowickie Skały i nr.16 Rzędkowickie Skały jesienią, gdzie znajdziecie wiele ciekawych informacji na ich temat (i oczywiście zdjęcia też tam są 😉 ) To bardzo malownicze miejsce- mogę powiedzieć, że mnie urzekło i lubię tam powracać

Wracając już do domu -zachwycona rzepakowymi polami, zatrzymałam się na jednym z nich, by zrobić kilka zdjęć:

Do domu dojechałam bez problemu – zmęczona, ale jakże zadowolona i naładowana megapozytywnie

Dzisiaj też mam w planach rowerek, ale nie wiem czy pogoda mi nie pokrzyżuje tych planów, bo deszcz dosłownie wisi w powietrzu

POZDRAWIAM SERDECZNIE Wszystkie zaglądające tu do mnie osoby, a zwłaszcza te, które komentują moje wpisy i kibicują mi w tym moim zwiedzaniu i relacjonowaniu

Wpis archiwalny – maj 2011

WITAM SERDECZNIE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ROWER, PLENER I ZDJĘCIA TO JEST MÓJ WYPOCZYNEK I LEKARSTWO NA WSZYSTKIE STRESY DNIA CODZIENNEGO !!! A więc jak już się pewnie domyślacie ten wpis będzie relacją z mojej wycieczki rowerowej- tak- a nawet z dwóch wycieczek rowerowych , gdyż w jednym tygodniu tak dla rozgrzewki po zimie wybrałam się do Łaz/Zawiercia (zwiedziłam tam kościół  św. Michała Archanioła, zabytkową kolejową wieżę ciśnień, a także pokręciłam się trochę po mieście, bo mimo, że mam do niego niedaleko, to wcale go nie znałam). Tydzień później zaś znając początkowy odcinek drogi, miasto Łazy i swoją kondycję po zimie, postanowiłam jechać dalej do Niegowonic, a konkretniej moim celem stało się Wzgórze Kromołowiec leżące niedaleko Niegowonic przy drodze nr 790 do Ogrodzieńca.

Zanim jednak opowiem o tym malowniczym miejscu na Jurze pokażę Wam tą wspomnianą wieżę ciśnień i opowiem jak mi się jechało na tym moim wysłużonym już rowerku. Otóż już po przejechaniu kilkunastu metrów naszły mnie wątpliwości, czy w ogóle uda mi się tam dojechać, bo po tej pierwszej wyprawie do Łaz zrobiła mi się dziura w oponie i co prawda oponę wymieniłam na nową, ale z nieco większym bieżnikiem i coś mi się teraz tarło i w ogóle jechało mi się o wiele ciężej i wolniej Stwierdziłam jednak, że albo zawrócę do domu i popołudnie spędzę z książką na własnym podwórku, albo postaram się nie zwracać na to uwagi i powoli jechać do przodu- i tak też zrobiłam A dopatrując się w tym nawet zalety doszłam do wniosku, że przynajmniej więcej kalorii spalę i bardziej schudnę 😉

Dojeżdżając już do Łaz (wąską asfaltową drogą łączącą Łazy z Zawierciem-biegnącą wzdłuż torów kolejowych) minęłam wspomnianą wieżę ciśnień zwaną “Królewską”. Zbudowana w 1898 r. wieża ciśnień była obiektem zasilającym w wodę parowozy stacji rozrządowej Łazy i samą stację. Na szczycie budowli są umieszczone dwa stalowe zbiorniki, każdy o pojemności ok. 130m3, na niższych piętrach znajdowały się pomieszczenia wykorzystywane na mieszkania służbowe PKP.  To taki wysoki 24 – metrowy ceglany budynek- obecnie niestety popadający w coraz większą ruinę.

Na zdjęciu poniżej (pochodzącym z tej pierwszej wyprawy do Łaz, kiedy to zatrzymałam się tam na dłużej i dokładnie ją obfotografowałam) jej czubek na tle nieba:

Następnie szybko przejechałam przez Łazy i pojechałam w kierunku Niegowonic (już nieznaną mi drogą). Moją uwagę zwrócił Zalew “Mitręga” znajdujący się tuż przy drodze i zatrzymałam się tam na dłużej.

To kąpielisko miejskie i jednocześnie świetne miejsce do wypoczynku i wędkowania.

Zregenerowałam siły i ruszyłam dalej w drogę. W Niegowonicach warto zobaczyć pomnik wzniesiony ku czci powstańców poległych w 1863 roku (znajduje się on na cmentarzu parafialnym), a także kościół parafialny p.w. św. Franciszka, wzniesiony w 1802 r. z fundacji Franciszka Grabiańskiego. Odnowiono go po 1895 roku, a po pożarze w 1909 roku został gruntownie odrestaurowany. Jest to obiekt murowany, potynkowany, jednonawowy, z transeptem oraz trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Przy prezbiterium od wschodu, południa i północy znajdują się dwie zakrystie oraz składzik usytuowany przy nawie od strony zachodniej. W kościele jest też kruchta, po bokach której znajduje się wejście prowadzące do chóru muzycznego.

Na zdjęciu poniżej właśnie ten barokowo- klasycystyczny kościół:

I teraz już do celu miałam zupełnie niedaleko, chociaż ten odcinek drogi był raczej niekorzystny dla mnie (jako rowerzystki) – dosyć, że cały czas pod górę serpentynami, to jeszcze na dodatek bez wyznaczonego dla rowerzystów pobocza, ale dałam radę i nawet poczułam się jak w górach 😉

Wzgórze Kromołowiec jest ostańcem wapiennym. Stanowi ono początek Pasma Smoleńsko- Niegowonickiego.

Rozpościera się z niego piękny widok na cztery strony świata, m.in. na Pustynię Błędowską. Można też wypatrzyć ruiny Zamku Rabsztyn i Ogrodzieniec.

Kolejne zdjęcie to widok ze szczytu wzgórza- widzimy ostańce wapienne, a także biegnącą wokół niego drogę 790 do Ogrodzieńca i parking- zatoczkę (utworzony, gdyż sporo aut tu przystawało, stwarzając zagrożenie na drodze).

I już jesteśmy na szczycie Wzgórza Kromołowiec- Stodólsko (435 m n.p.m.).                 Aż mi się scyzoryk w kieszeni otwiera jak widzę takie graffiti, a niestety takich widoków na Jurze nie brakuje A tak swoją drogą, to ciekawe, czy ta “wielka miłość” do tajemniczej Marty jeszcze trwa, bo napis z pewnością jeszcze długo będzie o tym głosił.

Cieszę się, że udało mi się dojechać do tego miejsca i poznać je, bo wcześniej mimo, że mam do niego tak niedaleko, to nie znałam go wcale. Tak w ogóle to w tym sezonie chciałabym nadrobić więcej takich zaległości. Droga do domu (przez Mitręgę, Rokitno Szlacheckie, Kazimerówkę, Zawiercie) upłynęła mi szybko i bezkolizyjnie. I stwierdziłam nawet, że czasowo i kondycyjnie jestem w stanie jeździć dużo dalej- życzcie mi więc powodzenia

A ja żegnam się dzisiaj z Wami stwierdzeniem – ŚWIAT Z ROWERU WYGLĄDA PIĘKNIEJ !!!   i zostawiam Wam taki autoportrecik zrobiony podczas mojej pierwszej tegorocznej wycieczki rowerowej po okolicy:

POZDRAWIAM i zachęcam Wszystkich do takiej formy aktywności ruchowej

Wpis archiwalny – kwiecień 2011

WITAM SERDECZNIE I WIOSENNIE !!!

24 wpisy, ponad 200 zdjęć, wiele ciekawych miejsc opisanych i pokazanych- tak wygląda w skrócie bilans pierwszego roku mojego blogowania ( a ile dodatkowo wrażeń przy ich zwiedzaniu ). Ten wpis jest dla mnie wyjątkowy, bo po pierwsze jubileuszowy, a po drugie przedstawiany tu dzisiaj ZAMEK W BĘDZINIE jest pierwszym miejscem, które udało mi się zwiedzić w tym roku (w końcu !!! )

Królewski Zamek Będziński to średniowieczna warownia obronna wzniesiona przez Kazimierza Wielkiego w systemie tzw. Orlich Gniazd na pograniczu Małopolski i Śląska, na wzgórzu nad Czarną Przemszą. Historia tej fortyfikacji sięga IX wieku. Już wtedy na Górze Zamkowej wzniesiono gród, prawdopodobnie należący do plemienia Wiślan lub jego zachodniego odłamu. Gród był kilkakrotnie rozbudowywany: m.in. w miejsce pierwotnej palisady wzniesiono istniejący do dziś zewnętrzny wał podgrodzia, a wewnętrzny wał podgrodzia zniwelowano celem założenia cmentarza wczesnochrześcijańskiego. Na przestrzeni wieków zamek był rozbudowywany, płonął, popadał w ruinę, pełnił różne funkcje (przez pewien czas mieścił się tu nawet szpital).

Swój obecny wygląd zawdzięcza pracom rekonstrukcyjnym z 1834 r. przeprowadzonym przez Franciszka Marię Lanciego oraz odbudowie w latach 1952-56. Pierwotnie wieża okrągła była znacznie wyższa niż obecnie i prawdopodobnie miała zwieńczenie ceglane. Budynek mieszkalny nie miał wyodrębnionej wieży kwadratowej – w obu swych częściach miał tę samą liczbę kondygnacji.

Obecnie warownia składa się z zamku górnego i rozległego przedzamcza z pozostałościami murów obwodowych i nieistniejącą już dziś bramą wjazdową (jej szczątki odkryli archeolodzy w latach 1954-58) poprzedzoną mostem zwodzonym. Na zamku górnym stoi budynek mieszkalny czyli przebudowana czworoboczna wieża mieszkalno-obronna oraz ponad 20-metrowa (pierwotnie 30 m) okrągła baszta – stołp.

W Będzinie bywam raczej często i często też oglądam ten zamek z zewnątrz, niekiedy nawet przespaceruję się wokół niego z dziećmi, ale tym razem postanowiłam, że zwiedzimy go gruntownie tzn. zwiedzimy muzeum znajdujące się w jego komnatach, a także wejdziemy na wieżę i tak też zrobiliśmy.

Zdjęcie poniżej zostało zrobione na dziedzińcu zamkowym- widzimy tu dyby (obecnie to chyba na niesfornych gości 😉 ), a także daszek fajnej, stylowej  karczmy rycerskiej:

Jak już wspomniałam na zamku górnym stoi ponad 20-metrowa (pierwotnie 30 m) okrągła baszta – stołp. Na jej szczycie znajduje się punkt widokowy z lunetą. Rozciąga się z niej rozległy widok na całą okolicę (miasto Będzin, a także możemy zobaczyć Elektrownię Łagisza). Dawniej wieża ta spełniała różne funkcje: latarni oświetlającej drogę flisakom, więzienia dla skazańców, a podczas wojny ostatniego punktu obrony.

Zamek otacza fosa oraz wysoki podwójny mur obwodowy. Pomiędzy murami prowadzi ścieżka z ławkami, są tam też reflektory, które ładnie oświetlają zamek nocą. Zewnętrzne mury wsparte są szkarpami, a wewnętrzne zwieńczone podobnie jak baszta blankami.

We wnętrzu zamku od 1956 r. funkcjonuje Muzeum Zagłębia z bardzo bogatą kolekcją dawnej broni (tym szczególnie był zainteresowany mój starszy syn).

Jest też ekspozycja związana z historią Będzina i innych zamków na szlaku Orlich Gniazd oraz można podziwiać dwie makiety zamku wykonane bardzo precyzyjnie. Zainteresowane osoby informuję, że bilet normalny do muzeum kosztuje 6 zł, ulgowy 3 zł, a wejście na wieżę 2 zł- wszyscy. Jest też możliwość zakupienia biletu do wspólnego zwiedzania zamku i pobliskiego Pałacu Mieroszewskich (wychodzi taniej niż kupowanie oddzielnych biletów do tych dwóch muzeów).

My po zwiedzeniu muzeum ( warto było poświęcić te kilka zł ), wejściu na wieżę i odpoczynku na dziedzińcu zamkowym udajemy się na spacer wokół zamku.

Podobno w planach dyrekcji muzeum jest odbudowa przedzmacza (zamku dolnego) z bramą i mostem zwodzonym……. ciekawe

Nazwę miasta i zamku tłumaczy kilka legend…..

Pewnego razu król Kazimierz Wielki jadąc przez Śląsk zauroczony krajobrazem wskazał na wzgórze nad Czarną Przemszą i rzekł “Tu będziem odpoczywali”. Obóz czeladzi wędrującej z królem znajdował się niedaleko i stąd nazwa pobliskiej osady – Czeladź. Reszta dworzan, którzy nie zmieścili się na górze zamkowej obozowali nieco dalej i stąd powstała osada Zagórze. Historia ta jest jednak mało prawdopodobna, ponieważ Kazimierz Wielki nadał prawa miejskie Będzinowi, czyli miejscowości która kilkaset lat wcześniej funkcjonowała już pod podobnymi nazwami jak np. Banden czy Bendin.

Inna, zapewne bliższa prawdy legenda, powstanie Będzina łączy z rycerzem Bendą. Założyciel tutejszej osady był podobno okrutnikiem, ukaranym później przez los za swoje zbrodnie utratą rodziny.(znalezione w internecie)

Obchodząc zamek wkoło zboczyliśmy też do znajdującego się za nim parku (tam szczególnie pięknie jest jesienią), a także zaliczyliśmy plac zabaw.

Kolejne zdjęcie to taka stylizacja zrobiona właśnie od strony tego parku:

Wracamy ponownie pod zamek- od południowego wschodu przez fosę biegnie coś co wygląda jak jedna ściana mostu z arkadami, ale w rzeczywistości jest to ozdoba wybudowana w XIX wieku na dawnym miejskim murze obronnym.

Dodatkową atrakcją związaną z tym zamkiem jest to, że co roku, pod koniec wakacji pasjonaci szeroko rozumianej kultury celtyckiej spotykają się u podnóża będzińskiej twierdzy. Gromadzi ich największy w środkowej Europie FESTIWAL MUZYKI CELTYCKIEJ „ZAMEK” . Niestety nie miałam jeszcze możliwości uczestniczyć w tej imprezie, ale myślę, że byłoby warto

Osoby dysponujące większą ilością czasu zachęcam też do zwiedzenia pobliskiego Kościoła Świętej Trójcy, Cmentarza Żydowskiego, a także Pałacu Mieroszewskich. Ten barokowo-klasycystyczny pałac został wybudowany przez Kazimierza Mieroszewskiego herbu Ślepowron  na początku XVIII wieku ( ok. 1702-1718). Rodzina Mieroszewskich była jednym z potężniejszych rodów pogranicza małopolsko-śląskiego (dawne Księstwo Siewierskie). W swoich rękach skupili olbrzymie dobra po obu stronach Brynicy.

Na razie wstawiam jedno jego zdjęcie, a w przyszłości może będzie ich więcej, bo jak już pisałam w Będzinie bywam często.

I to już koniec mojej relacji z tej wycieczki – zachęcam Was do odwiedzenia Będzina

Kończąc ten jubileuszowy wpis, życzę Wam i sobie jak najwięcej czasu spędzanego w plenerze i odkrywania wielu nowych i ciekawych miejsc

POZDRAWIAM

Wpis archiwalny – kwiecień 2011

WITAM GORĄCO, chociaż temperatura za oknem jak na tę porę roku nie jest za wysoka!!!

W poprzednim wpisie opowiadając o Zalewie Kostkowice/ Dzibice i Skałkach Kroczyckich wspomniałam też o Górze Zborów i obiecałam, że kiedyś o niej opowiem, a ponieważ ciągle coś mi staje na drodze i uniemożliwia wybranie się w teren, postanowiłam znowu przewietrzyć moje szuflady i opowiedzieć właśnie o tym miejscu na Jurze. Znam je dosyć dobrze, bo byłam tam kilkakrotnie- ostatni raz w lipcu zeszłego roku. To z pewnością jedno z najpiękniejszych i najbardziej malowniczych miejsc na całej Jurze ……. znane zarówno turystom jak i miłośnikom wspinaczki skałkowej.

Góra Zborów (zwana również Berkową Górą) wraz z sąsiednim Wzgórzem Kołaczek tworzą Rezerwat Przyrody Nieożywionej Góra Zborów. Znajduje się on na terenach wsi Podlesice (gmina Kroczyce, powiat zawierciański, województwo śląskie) i powstał na podstawie Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 30 sierpnia 1957 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (łącznie ok. 45 ha powierzchni).

Rezerwat Góry Zborów to miejsce gdzie można podziwiać wspaniałe i ogromne ostańce, jedne z najbardziej malowniczych na Jurze. Niektóre mają nawet 30 m wysokości i przybrały bardzo różnorodne i ciekawe kształty (można się w nich dopatrzeć sylwetek zwierząt i ludzi – np. Skała Młynarz, Wielbłąd czy Zakonnica).

W opadających kaskadowo skałach można również napotkać kilka ciekawych jaskiń:

Na terenie rezerwatu znajduje się także zamknięty obecnie kamieniołom, w którym pracowali przymusowi robotnicyIII Rzeszy.To tu znajduje się otwór Jaskini Głębokiej. W dolnej części jaskini zachowały się jeszcze niewielkie nacieki w formie stalaktytów, czyli tzw. “makarony”. Od czerwca 2010 roku jaskinia ta jest otwarta dla ruchu turystycznego i my będąc tam w lipcu już mogliśmy ją zwiedzić, no ale moi chłopcy woleli biegać po powierzchni, niż stać w kolejce, by przejść się tą podziemną trasą (trudno, kiedyś to jeszcze nadrobię).

Teren rezerwatu był miejscem potyczek pomiędzy niemiecką żandarmerią a jednostkami Armii Ludowej oraz Batalionów Chłopskich ( do dzisiaj na szczycie Góry Zborów stoi zbudowana przez nazistów wieżyczka triangulacyjna).

Niestety żadne moje zdjęcie z wieżyczką mi się nie podoba, więc zamiast tego wstawiam kolejne ujęcie skałek – hmmm wyglądają jak przyklejeni do siebie bliźniacy

Góra Zborów jest w tych okolicach chyba najpopularniejszym rejonem wspinaczkowym. Niestety przekłada się to wszystko na stan i jakość wspinania w tych okolicach. Dróg jest bardzo dużo, o urozmaiconych trudnościach (od najłatwiejszych do VI.6+), rewelacyjne obicie, ale także bardzo wysoki stopień wyślizgania, co czasem odbija się na wrażeniu że trudności niektórych dróg są zaniżone. Niestety ekspozycja skał latem nie sprzyja wspinaczom, gdyż większość skał ma wystawę południową lub południowo zachodnią. Wspinaczką na razie się jeszcze nie zajmuję (bo w przyszłości kto wiem, może się odważę ), ale obserwując licznych jej pasjonatów (mimo, że był to środek tygodnia w godzinach dopołudniowych) stwierdziłam, że jest to prawdziwy raj dla tych co lubią i potrafią się wspinać.

Spacerując… podziwiając piękne widoki…..i obserwując licznych wspinających się, nagle natknęliśmy się na stado “jurajskich” kóz- moi chłopcy byli nimi zachwyceni, a i ja sama jeszcze nigdy wcześniej nie miałam okazji zobaczyć tylu kóz naraz. A te kozy “jurajskie” hmmm pozowały mi jak urodzone modelki i niezłą sesję im tam zafundowałam

Na roślinności za bardzo się nie znam, ale z licznych tam tablic informacyjnych można się dowiedzieć, że na terenie Rezerwatu Góry Zborów oprócz form skalnych chroni się  również około 210 gatunków roślin naczyniowych. Szata roślinna ma tu charakter strefowo-pasowy, i tak licząc od podnóża Górę Zborów porasta kolejno: las sosnowy, miejscami płaty lasów grądowych, buczyna sudecka z żywcem dziewięciolistnym w runie (na stokach północnych), buczyna kwaśna i ciepła (na stokach południowych), murawy kserotermiczne i ciepłe zarośla, a najwyżej zbiorowiska naskalne. Na terenie tego rezerwatu występują m.in. rzadkie rośliny: kozłek trójlistkowy, mącznica lekarska, goździk siny, dziewięćsił bezłodygowy, irga zwyczajna. Znajduje się tu również reliktowe stanowisko skalnicy gronkowej (dotychczas spotykanej tylko w partiach alpejskich).

Wierzchołek Góry Zborów (462 m n.p.m.) jest znakomitym punktem widokowym (jest to najwyższe wzniesienie w byłym województwie częstochowskim)- można z niego podziwiać przepiękny, rozległy widok zaliczany do najpiękniejszych na Jurze. Przy dobrej pogodzie można zauważyć m.in. zamki w Podzamczu, w Morsku, w Mirowie i Bobolicach oraz skały Okiennika Wielkiego oraz odległe panoramy Zawiercia, Myszkowa i pobliskich Kroczyc.

Na zdjęciu poniżej sąsiednie Wzgórze Kołaczek, widziane ze szczytu Góry Zborów:

Przez Górę Zborów, ze względu na jej urok, poprowadzono kilka ważnych szlaków turystycznych. Przez obszar rezerwatu prowadzą m.in. piesze szlaki: czerwony Orlich Gniazd, zielony Rzędkowicki i czarny łącznikowy z parkingu przy J. Głębokiej, a w sąsiedztwie biegną również pieszy szlak niebieski Warowni Jurajskich oraz szlaki rowerowe: czerwony Orlich Gniazd, czarny Myszków-Siewierz, zielony Hotelu Ostaniec, a także szlak rowerowo-narciarski Hotelu Ostaniec i Transjurajski Szlak Konny.

Osoby z daleka zainteresowane noclegami informuję, że u podnóża Góry Zborów znajduje się kompleks rekreacyjno-wypoczynkowy, na który składają się hotel, gościniec oraz pole namiotowe. Nocleg możliwy jest również w licznych gospodarstwach agroturystycznych w Podlesicach.

I już ostatnie zdjęcie wybrane do tego wpisu (a miałam z czego wybierać, bo zrobiłam ich tam ponad 300), mnie osobiście ta skała przypomina zaciśniętą pięść, a Wam ?

Kończąc mam nadzieję, że teraz już nic nie stanie mi na przeszkodzie i kolejny wpis to już nie będą wspomnienia (chociaż bardzo lubię wspominać ) ale już relacja z nowej wycieczki ….. tym bardziej, że (pochwalę się, a co 😉 ) kupiłam sobie nowe kijki trekkingowe i korci mnie by je przetestować w terenie 😉

POZDRAWIAM WSZYSTKICH CZYTAJĄCYCH MOJE WPISY

Wpis archiwalny – marzec 2011

WITAM SERDECZNIE !!!!!!!!!!!!!!!!!

W oczekiwaniu na wiosnę i moją pierwszą tegoroczną wycieczkę  chciałabym pokazać Wam kolejne miejsce na Jurze, które warto odwiedzić. Proponuję wybrać się do Kostkowic (województwo śląskie,powiat zawierciański, gmina Kroczyce) i zapoznać z różnymi atrakcjami turystycznymi tego terenu, a jest ich tam naprawdę mnóstwo.

Ja byłam tam po raz ostatni we wrześniu zeszłego roku i właśnie wybrane tu do wpisu zdjęcia pochodzą z tego wyjazdu. To był raczej pochmurny dzień, ale na szczęście nie padało i udało mi się (wraz z moimi chłopcami) fajnie tam pospacerować. A jest gdzie spacerować i co podziwiać, gdyż wokół wsi góruje kompleks Skał Kroczyckich. Od jej północnej strony wznosi się Góra Słupsko z interesującym grodziskiem typu skalnego, a po zachodniej stronie Góra Jarzębnik i Góra Łysak, wraz z licznymi ostańcami skalnymi. Po północnej stronie Góry Słupsko na rzece Białce znajdują się 3 zbiorniki wodne oraz jeden sztuczny zbiornik wodny o długości ok. 1000 mb zwany Zalewem Dzibickim.

Jest to atrakcyjne miejsce dla wędkarzy oraz osób lubiących wypoczynek na łonie natury.

Latem jest tam gwarno i rojno (można się wykąpać lub popływać kajakiem), natomiast zimą świeci pustkami.

Ja akurat nie wędkuję i w sezonie letnim też nie korzystam z tego bezpłatnego kąpieliska, za to uwielbiam spacerować, gdy jest tam spokojniej ( robić zdjęcia)  i dlatego ten pochmurny i zarazem ciepły dzionek okazał się dla mnie idealnym dniem na wycieczkę.

I jeszcze jedno zdjęcie zrobione nad tym zalewem:

Wspomniałam już, że na tym terenie jest mnóstwo różnych atrakcji turystycznych i wprost nie sposób zobaczyć wszystkiego w ciągu jednego dnia. Ja zadecydowałam, że tym razem najpierw przespacerujemy się wokół Zalewu Dzibickiego, a następnie udamy na skałki i tym razem dla odmiany pochodzimy wśród skałek ukrytych w lesie.

Mnie się podobało, moim chłopcom też- zaopatrzeni w patyki nikogo i niczego się nie bali i dzielnie maszerowali pokonując nierówny teren- tak swoją drogą to może powinnam pomyśleć o zaopatrzeniu ich w kijki trekkingowe ???

I tak spacerując wśród tych skał nasunęło mi się takie porównanie, że przypominają one skały w Górach Stołowych, jednakże ich budowa geologiczna jest zupełnie inna.

Wyjazd krótki, zaledwie kilkugodzinny, ale bardzo udany. I muszę przyznać się Wam, że poznając ten niewielki fragment Skał Kroczyckich narobiłam sobie tylko smaka, by przejść i dokładnie poznać całe pasmo Skał Kroczyckich ciągnące się od Rezerwatu Góry Zborów (łukiem o długości ok. 5 km) w kierunku Kostkowic. Główne wzniesienia to: Góra Zborów, Kołaczyk, Pośrednia, Popielowa, Łysak, Jarzębnik i Słupsko. Wzgórza oddzielają głębokie doliny porośnięte gęstym lasem.

Górę Zborów odwiedziłam już kilkakrotnie w swoim życiu (kiedyś też Wam tu o niej opowiem- obiecuję), ale te pozostałe wzgórza są mi raczej słabo znane (oczywiście jak tylko uda mi się tam znowu pojechać, to relacja obowiązkowo będzie).

I to już wszystko na dzisiaj – kończąc życzę Wam jak najwięcej czasu spędzanego w plenerze i owocnych poszukiwań wiosny

POZDROWIONKA

Wpis archiwalny – marzec 2011

WITAM SERDECZNIE  na moim blogu !!!!!!!!!

Zima trzyma  (i nie odpuszcza …….wrrr), a ja na przekór tej zimie serwuję Wam kolejną dawkę pięknych, letnich, jurajskich widoków. Co prawda ja się aż tak ten zimy nie boję, ale wybrać się gdzieś dalej w plener z małymi dziećmi, to już nie jest taka prosta sprawa ……… rower też czeka w garażu na lepszą pogodę i dłuższy dzień. Ale do rzeczy – dzisiaj chciałabym opowiedzieć o jednej z moich atrakcyjniejszych, letnich wycieczek rowerowych i pokazać kolejne miejsce na Jurze, które mnie urzekło. Jedziemy do Ryczowa !!!!!!!!!!! 😉

Zacznę może od wyjaśnienia, gdzie w ogóle znajduje się ten Ryczów (bo miejscowości o tej nazwie jest w Polsce kilka). Otóż jest to wieś znajdująca się w województwie śląskim, powiecie zawierciańskim i gminie Ogrodzieniec (w latach 1975-1998 miejscowość ta położona była w województwie katowickim). Ryczów jest położony około 2 km od miejscowości Ryczów-Kolonia powstałej w wyniku rozrastania się Ryczowa. Warto też wspomnieć, że miejscowość ta leży na Jurajskim Rowerowym Szlaku Orlich Gniazd.

Jadąc tam byłam zachwycona krajobrazem i tymi pięknymi ostańcami porozsiewanymi po polach. Niestety niektóre z nich są ogrodzone i nie można zobaczyć ich z bliską – szkoda –  chociaż rozumiem, że nikt nie lubi, gdy obcy spacerują po jego prywatnym terenie 😉

Na terenie wsi też znajduje się kilka ciekawych formacji skalnych. Oczywiście obeszłam je i obfotografowałam. A pierwszy dłuższy postój zrobiłam sobie pod taką skałką:

W Ryczowie zwiedziłam również kościół (akurat miałam to szczęście i był otwarty) i zupełnie przypadkiem natknęłam się na Pomnik Pamięci Mieszkańców Ryczowa Pomordowanych Przez Hitlerowców W Dniu 21 II 1944 R.

Przyznam się szczerze, że merytorycznie nie przygotowałam się wcześniej do tego wyjazdu (jak to zazwyczaj ma miejsce w przypadku moich rowerowych wycieczek) – wiedziałam tylko, że w tej miejscowości znajdują się ruiny strażnicy. A nie przygotowałam się ponieważ przez kilka poprzednich dni pogoda była kiepska i wątpiłam, czy w ogóle uda mi się gdzieś wyruszyć, a jeśli już to będzie to blisko w znane mi miejsce. Jeszcze do południa było deszczowo i pochmurno, a popołudniu pięknie się rozpogodziło. Po przejechaniu kawałka drogi, będąc już za Zawierciem stwierdziłam, że jednak jadę do tego Ryczowa. Co prawda mogłam skrócić nieco trasę i dotrzeć do Zamku Ogrodzieniec, ale już tyle razy tam byłam, że marzyło mi się zobaczyć coś innego, nowego. Mapę miałam, więc wiedziałam którędy jechać, pogoda była cudna, a przecież zawsze można zaczepić kogoś i zapytać się o drogę. I wierzcie mi, że zanim dotarłam do tej strażnicy, to kilkakrotnie schodziłam z roweru, by zaczerpnąć informacji.

W końcu ją znalazłam – położoną  na trudno dostępnej skale, na skraju lasu, w południowej części wsi Ryczów. Prowadzą do niej szlaki: żółty z kierunku Bydlina, czarny z Udorza oraz niebieski z Podzamcza i Smolenia.

Do czasów współczesnych zachowały się niewielkie fragmenty murów magistralnych oraz otaczający skałę wysoki na 1,5 metra ziemny wał. Na teren strażnicy wstęp jest wolny, ale bez sprzętu do wspinaczki zdobycie jej może być trudne, a co najmniej ryzykowne.

Strażnica ta wzniesiona została najprawdopodobniej z inicjatywy Kazimierza Wielkiego jako ogniwo w łańcuchu strażnic królewskich, strzegących bezpieczeństwa południowej granicy Rzeczypospolitej. Ta niepozorna twierdza uzupełniała lukę pomiędzy ówczesnym zamkiem Wołków w Podzamczu, zamkiem rodowym Pileckich w Smoleniu oraz warownią w Bydlinie. Przypuszczalnie bezpośrednią przyczyną powstania strażnicy było nasilające się na początku XIV stulecia zagrożenie ze strony czeskiej.

Warownia składała się z trzech pięter i była ona zasadniczo wieżą mieszkalną, której mury były wzmocnione przyporami. Ciekawe było to, że twierdza miała charakter zamknięty, a więc wchodziło się do niej po linach lub po drabinie.

Miała ona służyć jako pomieszczenie dla dowódcy garnizonu oraz punkt ostatniej obrony. Posiadała także dziedziniec a całość założenia była otoczona fosą oraz drewniano-ziemnym wałem.

Twierdza ta została jednak już w XV wieku opuszczona i prawdopodobnie wysadzona w powietrze, więc szybko popadła w ruinę. Dodatkowo w okresie międzywojennym część skały obsunęła się, co pociągnęło za sobą spory kawałek strażnicy. To jednak nie był koniec zniszczeń. Reszty dokonali mieszkańcy Ryczowa, którzy wysadzili fragment skały, aby otrzymać materiał do budowy domów. Dopiero w latach 60. XX wieku mury dawnej strażnicy zabezpieczono.

Kolejne ujęcie – widok od strony płn:

Oczywiście obeszłam ją wkoło i obfotografowałam z każdej strony i nawet czas mi pozwolił na dłuższy odpoczynek tam – po regenerującym posiłku wsiadłam na rower i ruszyłam w drogę powrotną do domu ( tą samą, ale już doskonale mi znaną trasą).

Wspomnę może jeszcze, że na Jurze znajduje się kilka takich pozostałości po dawnych strażnicach – opowiadałam już kiedyś o Strażnicy w Łutowcu (zainteresowane osoby odsyłam do wpisu 18)…… a w tym roku chciałabym dotrzeć do Strażnicy w Suliszowicach i Strażnicy w Przewodziszowicach – mam nadzieję, że mi się to uda.

Jeszcze jeden – ostatni już rzut oka na Strażnicę w Ryczowie i kończę te wspomnienia:

Bardzo się cieszę, że udało mi się dotrzeć (na rowerze) do tego miejsca ……i bardzo się cieszę, że po sąsiedzku mam Jurę –  tą niezwykle piękną i urozmaiconą historycznie, przyrodniczo oraz kulturowo część Polski.

POZDRAWIAM  WSZYSTKICH – mam nadzieję, że nie przynudzam za bardzo

Wpis archiwalny – luty 2011

WITAM SERDECZNIE i miłej lektury życzę !!!

W poprzednim wpisie opowiadałam o malowniczych ruinach Zamku w Mirowie, a dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o pobliskim- znajdującym się zaledwie 1,5 km od niego……  Zamku w Bobolicach.

Ten Królewski Zamek  został zbudowany za panowania Kazimierza Wielkiego w drugiej połowie XIV w., najprawdopodobniej ok. 1350-1352 roku. Należał do systemu obronnego broniącego zachodniej granicy państwa od strony Śląska, nazywanego „Orlimi Gniazdami”.

Jego dzieje sięgają 1370 r. , kiedy to ówczesny król Polski Ludwik Węgierski nadał Zamek swojemu bratankowi Władysławowi Opolczykowi. Ten, 9 lat później przekazał go swemu dworzaninowi Andrzejowi Schoeny z Barlabas, który Zamek Bobolice przekształcił w zbójecką twierdzę. Rozbójniczy proceder ukrócił król Władysław Jagiełło, który w 1391 r. włączył Zamek z powrotem do dóbr królewskich.

Od tego czasu wielokrotnie zmieniali się właściciele Zamku. W końcu XIV i w XV Zamek należał do rodu Szafrańców, Trestków i Krezów, a w późniejszych wiekach do Chodakowskich, Męcińskich i Myszkowskich.

Podczas najazdu Maksymiliana III Habsburga na ziemie polskie w 1587 r. Zamek po raz pierwszy oblegano. Uległ on wówczas poważniejszym uszkodzeniom, został jednak szybko odbity przez wojska dowodzone przez Jana Zamoyskiego.

W czasie potopu szwedzkiego, w 1657 roku, Szwedzi pod dowództwem generała Müllera mocno zniszczyli Zamek. Po wojnach szwedzkich w XVII i XVIII w. Zamek zaczął popadać w ruinę.

Zamek ten leży na stromym, skalistym wzgórzu (360 m n.p.m.) -wzniesiony był na nieregularnym planie dopasowanym do kształtu wapiennej skały. W górnej części znajdowała się cylindryczna wieża. Wedle tradycji istniały tu siedziby rozbójników, można je wiązać z panowaniem Władysława Opolczyka, który obsadził na zamku cudzoziemską załogę. Ograbiała ona okoliczną ludność oraz przejeżdżających kupców.

Z zamkiem tym związane są różne legendy- jedną z nich najbardziej popularną opowiadałam już w poprzednim wpisie (dotyczącym mirowskiego zamku) i zainteresowane osoby odsyłam tam ……. ale krąży też druga wersja tej legendy i ją to właśnie pozwolę sobie tu przytoczyć:

Z zamkiem związana jest legenda o dwóch braciach, z których jeden władał zamkiem w Bobolicach a drugi w Mirowie. Bracia byli ze sobą bardzo zżyci, nie mogli się bez siebie obejść. Pewnego razu przybył posłaniec królewski i wezwał władcę Bobolic do wzięcia udziału w wojnie na Rusi. Drugi brat postanowił o chlebie i wodzie oczekiwać na powrót brata. Ten wrócił ze skarbami i piękną dziewczyną w której zakochał się i pan Mirowa. Skarbami się podzielili a o tym kto poślubi dziewczynę miało zadecydować ciągnięcie losu. Wygrał brat z Bobolic. Od tej pory braterska miłość się skończyła. Pan Mirowa nie dawał za wygraną, tym bardziej że dziewczyna pokochała właśnie jego. Gdy władca Bobolic opuszczał zamek, jego żona i brat spotykali się w podziemiach łączących oba zamki. Gdy rzecz się wydała, pan Bobolic zabił brata a żonę zamurował w lochach.

Kolejna legenda związana z Zamkiem Bobolice dotyczy białej damy, która nocami ukazuje się na kamiennym balkonie. Biała dama łączona jest z bratanicą jednego z przedstawicieli rodu Krezów, który zgodnie z piętnastowiecznymi podaniami uprowadził i przetrzymywał białogłową na Zamku Bobolice- …………..rozumiecie już teraz dlaczego przed zamkiem postawiono taki ostrzegający znak ???

Jak już wspomniałam, po wojnach szwedzkich zamek ten uległ zniszczeniu i z każdym rokiem popadał w coraz większą ruinę -pozostały jedynie niewielkie fragmenty zamku górnego,wśród nich najlepiej zachowana ściana wschodnia, a także skromne pozostałości zewnętrznych murów obwodowych. Po odsprzedaży ruin w ręce rodziny Laseckich-obecnych właścicieli zamku- podjęło  kontrowersyjną próbę ich ratowania. Na zlecenie przedstawicieli rodziny: Senatora Jarosława W. Laseckiego i jego brata Dariusza Laseckiego oraz pod kierunkiem krakowskich archeologów rozpoczęto (w 2001 r.) starania, mające na celu rekonstrukcję muru zewnętrznego, baszty bramnej i części pomieszczeń, połączone z badaniami w gruncie. Dokonano wielkim zmian, w efekcie których z niewielkich fragmentów murów porośniętych dzikimi krzakami powstał bajecznie wyglądający zameczek- mnie osobiście swoim wyglądem kojarzy się teraz z Zamkami nad Loarą.

Wybrane do wpisu zdjęcia pochodzą z sierpnia 2010 roku, kiedy to byłam tam po raz ostatni, ale by pokazać jak wyglądał on nieco wcześniej dodam jeszcze zdjęcie z majowego wyjazdu:

Opowiadając o tym zamku warto wspomnieć, że w XIX w. w jego podziemiach  został znaleziony ogromny skarb. Jest wielce prawdopodobne, że stanowi on tylko część skarbu, który w większości znajduje się w wspomnianym przez wiele podań tunelu łączącym Bobolice z Mirowem.

Dodatkową atrakcją  jest znajdująca się tuż obok zamku tzw. BRAMA LASECKICH:

Tworzy ją ostaniec skalny powstały ok. 100 tys. lat temu, w okresie jurajskim. Bramę ukształtowały procesy wietrzenia i erozji. Tworząca ją skała przez tysiące lat poddawana była oddziaływaniu wiatru i wody, która systematycznie wypłukiwała mniej trwały materiał, aż do ukształtowania się formy skalnej zwanej bramą. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat brama ukryta była wśród gęstych krzewów oraz przykryta grubą warstwą wyrzucanych tu śmieci. Po wykarczowaniu roślinności oraz uporządkowaniu terenu znów odsłoniła swoje piękno. Pod bramą odnaleziono wykute w skale schody, prawdopodobnie pozostałość ścieżki wiodącej z wioski do zamku. Na cześć obecnych właścicieli Zamku Bobolice, ostaniec nazwano Bramą Laseckich.

I właśnie na zdjęciu poniżej ten imponująco wyglądający ostaniec jurajski:

I jeszcze jedna skałka znajdująca się też w pobliżu zamku:

Co prawda jest możliwość podjechania i zaparkowania w pobliżu Zamku Bobolice, ale ja i tak polecam zaparkować samochód na bezpłatnym parkingu znajdującym się u podnóża Zamku w Mirowie- obejść wkoło mirowski zamek (niestety nie ma teraz możliwości wejść do jego środka), a następnie udać się spacerkiem Grzędą Mirowską (szlakiem czerwonym) do Zamku w Bobolicach. Bardzo przyjemny spacerek, a zmęczeni nim mogą odpocząć na Zamku Bobolice. Powrót tą samą trasą i ponowny rzut oka na mirowski zamek.

Przypominam, że makiety obu tych zamków (zresztą jak i wszystkich pozostałych zamków jurajskich) można zobaczyć w Parku Zamków Jurajskich-OGRODZIENIEC.

I jeszcze jedno zdjęcie Zamku w Bobolicach:

Podsumowując powiem, że Zamek w Mirowie i Zamek w Bobolicach oraz szlak pomiędzy nimi (do spacerowania którym też tu zachęcałam) to jedno z najbardziej atrakcyjnych i zarazem tłumnie odwiedzanych miejsc na całej Jurze Krakowsko- Częstochowskiej. Sama bardzo lubię tam jeździć i tamtędy spacerować …… i w tym roku też planuję się tam wybrać.

POZDRAWIAM WSZYSTKIE wirtualnie zwiedzające ze mną osoby i zachęcam Was do poznawania tych opisywanych przeze mnie miejsc w realu !!!

Wpis archiwalny – styczeń 2011

WITAM SERDECZNIE po raz pierwszy w tym Nowym 2011 Roku !!!

Nowy Rok to nowe plany, nowe nadzieje, nowe marzenia i nowe postanowienia……… hmmm jak się tak nad tym wszystkim głębiej zastanowię, to u mnie ma to również ścisły związek z moją największą pasją, a mianowicie turystyką, a także powiązaną z nią fotografią i chęcią by dbać o kondycję fizyczną (umysłową też, bo jakby to nie było, to jednak podróże kształcą). A mówiąc krócej i jaśniej- postanawiam sobie, że w tym roku, tak jak i w zeszłym (jak tylko zrobi się cieplej) wsiądę znowu na mój rowerek, zapakuję do plecaka aparat fotograficzny i heja w drogę tzn. na Jurę. Będę odwiedzać ponownie znane mi miejsca na Jurze, odkrywać nowe, robić zdjęcia, a później dzielić się tu z Wami wrażeniami z tych miejsc i oczywiście zachęcać Was do ich odwiedzania. Mnie ten plan się podoba, a Wam ???

Ale póki co jest środek zimy i siedząc w domu wietrzę moje szuflady i w efekcie tego wietrzenia postanowiłam, że opowiem Wam o kolejnym – moim zdaniem bardzo atrakcyjnym – zamku, a mianowicie o Zamku w Mirowie:

O zamku tym już wspominałam kilkakrotnie i obiecywałam, że kiedyś opowiem o nim dokładniej………… i  właśnie przyszedł na to czas. Jest to zamek rycerski, położony nieopodal wsi Mirów, w województwie śląskim – znajduje się na tzw. Szlaku Orlich Gniazd. Zamek ten położony jest na niewielkim, pozbawionym drzew wzgórzu, dzięki czemu jest doskonale widoczny z dalszej perspektywy i należy on do grupy najbardziej malowniczych tego typu obiektów w naszym kraju.

Wyjaśniłam już gdzie się znajduje, to może teraz króciutko o jego historii: Zamek w Mirowie został zbudowany za czasów Kazimierza Wielkiego (XIV wiek), na miejscu wcześniejszego grodu. Początkowo jako jednopiętrowa budowla otoczona murem obronnym, należąca do rodu Lisów. W roku 1489 roku posiadłość nabyli Myszkowscy od ówczesnego właściciela Piotra z Bnia, którzy to zamek rozbudowali czyniąc z niego swoją rodową siedzibę. Główny budynek został podwyższony, wybudowano wieżę o pięciu kondygnacjach a w skale wykuto piwnice i dolne pomieszczenia. Powstał także zamek dolny z pomieszczeniami mieszkalnymi, którego dziedziniec zamknięto nowymi murami obwodowymi. Gdy zamek stał się niewystarczający dla Myszkowskich sprzedali go Korycińskiemu a on w 1787 roku rodowi Męcińskich. Po potopie szwedzkim Orle gniazdo zostało opuszczone i popadło w ruinę.

I do dzisiaj zamek ten jest ruiną, zresztą bardzo malowniczą ruiną, ze szczególnie zachowaną częścią zamku górnego :

Pojawiła się jednak nadzieja, że kiedyś zamek ten zostanie zrekonstruowany – obecnie został ogrodzony i zabezpieczony przed dalszymi zniszczeniami – i dlatego też nie ma teraz możliwości wchodzenia do środka, tak jak było to możliwe jeszcze kilka lat temu. Obecnie właścicielem zamku mirowskiego, podobnie jak bobolickiego, jest rodzina Laseckich, która planuje rekonstrukcję i udostępnienie dla turystów zamkowych wnętrz, przy zachowaniu obecnego wyglądu zewnętrznego ………. a biorąc pod uwagę jak imponująco prezentuje się teraz Zamek w Bobolicach (wkrótce też go tu pokażę) ten w Mirowie za kilka lat może wyglądać zupełnie inaczej.

Osoby zainteresowane tym jak wyglądał on w czasach swojej największej świetności odsyłam do wpisu 9 – tam można zobaczyć jego makietę z Parku Zamków Jurajskich- OGRODZIENIEC. Ona właśnie przedstawia wygląd tego zamku w czasach największej świetności……. i myślę, że można się bez trudu dopatrzeć podobieństwa do dzisiejszych ruin.

O zamku tym ( zresztą jak prawie o każdym zamku) krąży bardzo ciekawa legenda……pozwolicie, że ją tu przytoczę :

W dawnych wiekach pobliskie Bobolice i Mirów były własnością dwóch braci. Bracia byli tak do siebie podobni, że służba nie mogła ich odróżnić. Żyli obaj dostatnio, gromadząc w podziemnym tunelu, łączącym oba zamki, skarby przywiezione z wypraw wojennych. Strzegła ich okrutna czarownica o czerwonych ślepiach oraz zły duch wcielony w złośliwego psa. Oto pewnego razu jeden z braci przywiózł z wyprawy wojennej urodziwą brankę, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia drugi z braci Zazdrosny wojak wtrącił piękną pannę do lochu pod nadzór czarownicy. Drugi z braci ulitował się nad niedolą nieszczęsnej branki i kiedy czarownica odleciała na Łyse Górę, wszedł do podziemi, by pocieszyć nieszczęśliwą kobietę. Zazdrosny brat usłyszawszy warczenie psa, wbiegł wściekły do lochów z obnażonym mieczem. Kiedy ujrzał kochankę w objęciach brata, opanowany szatańską zawiścią, jednym ciosem miecza zadał mu śmierć. Po tej zbrodni nie mógł jednak zagłuszyć wyrzutów sumienia. Bratobójstwo ciążyło na nim jak przekleństwo. Kiedy próbował trunkiem zagłuszyć wyrzuty sumienia, rozszalała się burza i jedyny piorun, jaki wyrwał się ze skłębionych chmur poraził go śmiertelnie. Śliczna branka pozostała w lochach, gdzie nadal strzeże jej czarownica, odstraszająca każdego śmiałka, który chciałby uwolnić nieszczęsną dziewczynę.

Zamek zachwyca, ale na uwagę zasługują również znajdujące się w pobliżu niego Skałki Mirowskie, urozmaicone “dywanami” kwiatów, kolorowymi krzewami i kępami jałowców, czyniąc z okolicy miejsce magiczne i urzekające swym baśniowym urokiem.

I kolejna piękna Mirowska Skałka:

I jeszcze raz ta sama skałka, tylko zdjęcie pochodzi z innego mojego wyjazdu:

Ja bardzo lubię spacerować wśród tych jurajskich skałek, podziwiać ich piękno i cieszyć się nim.  Daje mi to mnóstwo przyjemności i relaksu po stresach dnia codziennego.

Mam nadzieję, że udało mi się zachęcić Was do odwiedzenia tego miejsca. Jak się okazało, to dla mnie było to najczęściej odwiedzane miejsce na Jurze w zeszłym roku, bo byłam tam aż 4-krotnie (raz samochodem z dziećmi i 3 razy sama na rowerze) i właśnie wybrane do tego wpisu zdjęcia pochodzą z tych czterech różnych wyjazdów. Fenomenem jest to, że przy różnym świetle i w różnych warunkach pogodowych zamek ten prezentuje się zupełnie inaczej:

I to już wszystko na dzisiaj. Oczywiście będąc tam nie wyobrażam sobie nawet, by nie odwiedzić kolejnego, znajdującego się zaledwie 1,5 km dalej- Zamku w Bobolicach…….. ale o tym to już opowiem Wam następnym razem.

Na przekór aurze za oknem posyłam:

GORĄCE POZDROWIENIA  i ZAPRASZAM do czytania kolejnego wpisu !!!!!!!!!

Wpis archiwalny – styczeń 2011