Witam serdecznie

Odpoczęliśmy w skansenie (poprzedni wpis), więc teraz śmiało mogę zaproponować kolejną wysokogórską wędrówkę 😉
Znowu jedziemy na Słowację, samochód tym razem pozostawiamy na parkingu pod Spaloną (słow. Parkovisko Pod Spálenou), a następnie idąc (około 40 minut asfaltem) Doliną Rohacką (słow. Roháčska dolina) docieramy do Bufetu Rohackiego (słow. Ťatliakova chata).

Bufet Rohacki (słow. bývalá Ťatliakova chata) położony jest na wysokości 1380 m n.p.m. (według TANAP 1350 m n.p.m.) w Dolinie Rohackiej (Roháčska dolina) w słowackich Tatrach Zachodnich. Czynny jest w sezonie letnim.

Pierwsze schronisko powstało tutaj w 1883 r. dzięki staraniom piewcy Tatr, malarza i leśnika Alexiusa Demiana. W latach 1946-47 wybudowano nowe schronisko na 100 miejsc noclegowych. Spłonęło ono 28 maja 1963 r. Ocalała tylko piętrowa narciarnia przy tym schronisku, w której od 1971 r. mieści się Bufet Rohacki

Obok bufetu znajdują się ławki i stoły dla turystów oraz obelisk upamiętniający Jána Ťatliaka – pioniera turystyki górskiej. Pośród piękna górskich skał zapewne czuł się najlepiej… ładnie uczczono jego pamięć.

W pobliżu Bufetu Rohackiego znajduje się również niewielki staw – Czarna Młaka (słow. Ťatliakove pleso). Słowacy nazywają go także Tatliakowym Jeziorkiem (słow. Ťatliakovo pliesko) dla uczczenia pamięci Jána Ťatliaka – wspomnianego już powyżej i zasłużonego dla Tatr działacza.

To nieduży i płytki stawek, o długości ok. 70 m. Ma kamieniste i muliste dno. W latach 1946-47 staw został sztucznie obudowany kamieniami. W latach 70. mieszkańcy Zuberca uratowali go, wypełniając dno ilastą gliną. Zabieg ten okazał się skuteczny, mimo że przeprowadzony został bez ekspertyz naukowych. (Źródło informacji: http://pl.wikipedia.org)

Stawy dodają dodatkowego uroku górom. Ten, choć mały, jest bardzo malowniczy

Po odpoczynku pod Bufetem Rohackim szlakiem niebieskim, który przez pierwsze 45 minut wędrowania biegł razem z zielonym, ruszyliśmy na Smutną Przełęcz (słow. Smutné sedlo)

Teraz rozstajemy się ze szlakiem zielonym i już tylko niebieskim pójdziemy Doliną Smutną (słow. Smutná dolina) na Smutne Sedlo (słow. Smutné sedlo).

Przed nami po lewej stronie doskonale widoczny Wołowiec, a po prawej – Rohacz Ostry (słow. Ostrý Roháč).
W dolnym piętrze Doliny Smutnej występują bardzo bujne ziołorośla, jedne z największych w Tatrach

Nazwa doliny intryguje i dlatego wyjaśnię teraz jej pochodzenie. Przed 1937 r. nazywana była Doliną Rohacką, ale z powodu panującego tu zacienienia, pustkowia i gruzowiska skał, a przez to sprawiania smutnego wrażenie zmieniono jej nazwę na Dolinę Smutną.

Jak widać na kolejnym zdjęciu nas nie przygnębiła, a wprost przeciwnie wędrówką nią cieszyła

Przeszliśmy już prawie całą Dolinę Smutną i jesteśmy niedaleko Smutnej Przełęczy Odwracając się widzimy ją całą z góry oraz wspaniale górujące nad nią Rohacze (Ostry – po lewej stronie i Płaczliwy – po prawej). Ostatecznym celem naszej wędrówki jest tego dnia Rohacz Płaczliwy, więc najtrudniejsze podejście jeszcze ciągle przed nami 😉

Pomiędzy Rohaczem Płaczliwym (2125 m n.p.m.) a Przednią Kopą (pierwszy ze szczytów Trzech Kop, 2136 m n.p.m ), w grani głównej słowackich Tatr Zachodnich, na wysokości 1962 m n.p.m. znajduje się Smutna Przełęcz (słow. Smutné sedlo).

Niebieski szlak, którym to dotarliśmy do Smutnej Przełęczy biegnie dalej na południe przez Pośredni Groń do Schroniska Żarskiego, a następnie do wylotu Doliny Żarskiej.

Na zdjęciu widok ze Smutnej Przełęczy na Baraniec (słow. Baranec, 2185 m n.p.m.)

Gdy dotarliśmy do Smutnej Przełęczy, taką oto pamiątkową fotografię zrobiono mi 😉

Ze Smutnej Przełęczy można podziwiać piękne i różnorodne widoki. Patrząc w kierunku południowym widzimy rozległą i zieloną, bo porośniętą lasem, kosówką lub trawami Dolinę Żarską ze Schroniskiem Żarskim.

Zupełnie inaczej wygląda krajobraz po północnej stronie. Zbocza grani opadają tu do ciemnego, zawalonego granitowym gruzowiskiem kotła lodowcowego Doliny Smutnej, ograniczonej od wschodu stromymi ścianami Rohaczy. Jest to obszar prawdziwie alpejski, niemal pozbawiony roślin.

Piramidka po lewej stronie zdjęcia to Rohacz Płaczliwy

Na kolejnym zdjęciu widzimy jak Wołowiec (2064 m n.p.m.) pięknie góruje nad Doliną Smutną

Opuściliśmy już Smutną Przełęcz (słow. Smutné sedlo) i teraz granią wspinamy się na Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) Jego północne, bardzo strome ściany opadają zerwą ok. 200–250 m wysokości do polodowcowego kotła Doliny Smutnej.

Wchodząc na Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) możemy oglądać z góry całą Dolinę Smutną (słow. Smutná dolina) oraz Dolinę Rohacką (słow. Roháčska dolina)

Do szczytu Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) już niedaleko, a najtrudniejszy będzie ostatni odcinek po blokach skalnych

Ostatnie podejście, po blokach skalnych, dla bezpieczeństwa wymagało częstego używania rąk, dlatego też aparat schowałam do plecaka i dopiero na szczycie robiłam sesje zdjęciową.

Poniżej mój młodszy syn dumny ze zdobycia kolejnego w swoim życiu dwutysięcznika

Następne zdjęcie jest fotograficznym potwierdzeniem, że i ja szczyt Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) zdobyłam 😉

Rohacz Płaczliwy (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) jest jednym z dwóch szczytów Rohaczy – wyższym od Rohacza Ostrego, ale o nieco łagodniejszych kształtach. Znajduje się w grani głównej Tatr Zachodnich pomiędzy Rohaczem Ostrym (2088 m n.p.m.), oddzielony od niego Rohacką Przełęczą (1955 m n.p.m.), a Trzema Kopami (2136 m n.p.m.), od których dzieli go Smutna Przełęcz (1963 m n.p.m.).

Szczyt Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) jest doskonałym punktem widokowym

Pięknie widać stąd całą Dolnę Rohacką (słow. Roháčska dolina) oraz Rohackie Stawy (słow. Roháčske plesá

Na kolejnym zdjęciu ze szczytu Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) podziwiamy na pierwszym planie jego bardziej strzelistego brata – Rohacza Ostrego (słow. Ostrý Roháč, 2088 m n.p.m.) oraz biegnący dalej granią główną szlak na Wołowca. W tle ładnie też widać Kominiarski Wierch

Najstarsze odnotowane wejście na Rohacza Płaczliwego należy do Pála Kitaibela i miało miejsce ok. 1804 r. Pierwszego wejścia zimowego dokonał w 1911 r. Mariusz Zaruski, Janusz Żuławski z grupą taterników. Ze nanych osób odwiedzili go m.in. Juliusz Kossak, Mieczysław Karłowicz oraz Tytus Chałubiński.

Powoli schodzimy już z Rohacza Płaczliwego podziwiając postrzępioną grań główną Tatr Zachodnich w kierunku zachodnim z Trzema Kopami (słow. Tri kopy, 2136 m n.p.m.), Hrubą Kopą (słow. Hrubá kopa, 2166 m n.p.m.) i Banówką (słow. Baníkov, 2178 m n.p.m.)

„Tutaj wszystko się zaczyna.
Tutaj wszystko się kończy.
Ponad poszarpaną kreską grani, ponad szczytami.
W błękicie – wszystko zamyka się w jego bezkresie i ciszy”
(K. Zyskowska-Ignaciak)

Tatrzańskie szczyty zachwycają swoją surowością 

Z Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) schodziliśmy tym samym szlakiem, którym wchodziliśmy. Ponownie jesteśmy więc na Smutnej Przełęczy (słow. Smutné sedlo) podziwiając widoki z niej

Po krótkim odpoczynku znowu wędrówka Doliną Smutną, ale tym razem w dół 😉

I ponownie Bufet Rohacki i ostatni tego dnia odpoczynek na trasie
Turyści potrzebują takich miejsc, gdzie można coś zjeść i wypocząć przed dalszym wędrowaniem

To była jedna z piękniejszych i bardziej ambitnych tras zeszłorocznego wyjazdu w Tatry. Mieliśmy szczęście, bo trafiliśmy na dobry, słoneczny nastrój Smutnej Doliny. Przyjemnie się wędrowało nią i rozkoszowało górskim powietrzem. Cieszę się, że bezpiecznie przeszliśmy całą trasę i weszliśmy na Rohacza Płaczliwego (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.). Moi synowie zdobywali go po raz pierwszy w życiu, a ja z mężem ponownie po 13 latach

Podsumowując trasa:
Parking pod Spaloną (słow. Parkovisko Pod Spálenou) – Dolina Rohacka (słow. Roháčska dolina) – Bufet Rohacki (słow. bývalá Ťatliakova chata) – Dolina Smutna (słow. Smutná dolina) – Smutne Sedlo (słow. Smutné sedlo, 1962 m n.p.m.) – Rohacz Płaczliwy (słow. Plačlivé, 2125 m n.p.m.) – powrót tą samą trasą

POZDRAWIAM CIEPLUTKO