Witam serdecznie 
Zanim rozpędzę się na rowerze i odwiedzę jakieś nowe, ciekawe miejsce na pobliskiej mi Jurze, bądź Wyżynie Śląskiej, jeszcze króciutkie wspomnienia z jesiennego Rajdu Świętokrzyskiego, na którym to wraz z moimi synami byłam 18 października 2015 roku
Organizatorami rajdu byli: Oddział PTTK Zawiercie, Klub Turystyczny „Ostańce” i Koło Tramp. Do wyboru dwie trasy: (wariant I: Barcza – Góra Barcza – Bukowa Góra – Bodzentyn i wariant II: Łączna – Bukowa Góra – Psary – Bodzentyn).
Ekipa już gotowa do wymarszu, więc startujemy
My wybraliśmy wariant pierwszy – dłuższy i w miejscowości Barcza weszliśmy na teren Rezerwatu Przyrody Barcza, a następnie poprzez Górę Barcza oraz Bukową Górę powędrowaliśmy do Bodzentyna
Mglista jesienna aura, przeszkody pod nogami, ale na szczęście tego dnia nie padało
Jak widać moi synowie dzielnie maszerowali i na brak apetytu też nie narzekali 😉
Przyzwyczajeni do wędrowania tatrzańskimi szlakami nawet nie odczuliśmy zmian wysokości i bez problemu dotarliśmy do Bukowej Góry – najwyższego szczytu w Paśmie Klonowskim w Górach Świętokrzyskich. Składa się on z dwóch wierzchołków o wysokości 484 i 465 (Cerle) m n.p.m. Jest zbudowany z piaskowców dewońskich i porośnięty lasem jodłowo-bukowym.
Szlak mokry po deszczu, ale za to zapach lasu niezwykły
Pod szczytem od strony północnej ciągnie się pasmo skałek piaskowcowych (pomnik przyrody nieożywionej) o wysokości ok. 5 metrów i szerokości ok. 6 metrów.
Na zachodnim zboczu Bukowej Góry znajduje się kamieniołom. Na grzbiecie kapliczka wystawiona prawdopodobnie na grobie napoleońskiego żołnierza oraz mogiła partyzancka z 1943 r.
Na zdjęciu ponownie skałki piaskowcowe i moi synowie odpoczywający na nich
Bukowa Góra jest punktem początkowym żółtego szlaku turystycznego prowadzącego do Barczy (nim to właśnie wędrowaliśmy)
Przechodzi przez nią również zielony szlak turystyczny ze Starachowic do Łącznej.
Nieco ubłoceni i troszkę jednak zmęczeni naszą wędrówkę zakończyliśmy w Bodzentynie. Bodzentyn powstał w 1355 na gruntach Tarczka, który w XII i XIII wieku był ośrodkiem posiadłości biskupich. Przywilej na założenie miasta na prawie magdeburskim biskup Bodzanta otrzymał od króla Kazimierza Wielkiego. Miasto stało się ośrodkiem klucza majątkowego biskupów krakowskich. W XVIII i XIX w. Bodzentyn stał się lokalnym ośrodkiem przemysłowym. Działały tutaj kuźnice, a także fabryka luster i porcelany. Prawa miejskie Bodzentyn utracił w 1870 r., a powtórnie nadane mu zostały w 1994. Obecnie jest ośrodkiem usługowym i krajoznawczym. Znajduje się tu siedziba dyrekcji Świętokrzyskiego Parku Narodowego. W mieście działa Towarzystwo Przyjaciół Bodzentyna.
Bodzentyn jest lokalnym węzłem drogowym. Krzyżują się tu drogi wojewódzkie nr 751 i 752. Przez miasto przepływa niewielka rzeka Psarka, dopływ Świśliny.
Na zdjęciu fragment rynku i kościół parafialny Wniebowzięcia NMP i Świętego Stanisława Biskupa Męczennika z 1440 r. W strukturze kościoła rzymskokatolickiego parafia należy do metropolii krakowskiej, diecezji kieleckiej, dekanatu bodzentyńskiego.
Na kompleksowe zwiedzanie niestety, ale zabrakło już czasu i jedynie udało nam się godzinkę pospacerować po mieście i zobaczyć znajdujące się w pobliżu rynku i szkoły ruiny zamku biskupów krakowskich
Zamek zbudowano w II poł. XIV w. z inicjatywy biskupa krakowskiego Floriana z Mokrska herbu Jelita. Zamek był murowany i miał wysoką wieżą z więzieniem w piwnicach. Stanął na miejscu drewnianego dworu biskupa Bodzanty z Jankowa i Wrześni herbu Róża, który przeniósł tu siedzibę biskupią z pobliskiego Tarczka w w poł. XIV w. Zamek został sprzężony z fortyfikacjami miejskimi Bodzentyna. Składał się z czworobocznej wieży w płn.-zach. narożniku oraz przylegającego do niej budynku mieszkalnego. Po przejęciu budowli w 1797 r. przez władze austriackie zamek został zamieniony na spichlerz i szpital wojskowy. Opuszczony w 1815 r. zaczął popadać w ruinę, którą pozostaje do dziś.
Czasy świetności zamku już dawno temu minęły i jedynie patrząc na ruiny możemy wyobrażać sobie jak wspaniale kiedyś wyglądał i jak gwarno w nim było…
W czasach współczesnych mury zabezpieczono, tworząc z nich z trwałą ruinę. Na zamkowym wzgórzu pozostały jedynie fragmenty ścian, ponad otworami okiennymi widać tarcze herbowe z herbem Ślepowron biskupa Krasińskiego i wspomniany herb Nałęcz biskupa Jana Małachowskiego. Pozostał też dość wyraźny zarys całego pałacu. Od 1963 prowadzono w Bodzentynie badania pod kierunkiem Marii Brykowskiej. Oj, gdyby te mury mogły mówić to dowiedzielibyśmy się znacznie więcej niż wiedzą historycy… 😉
Z zamkiem związana jest mroczna historia. Podobno kiedy biskupstwo krakowskie objął Jakub Zadzik, zaciekły wróg reformacji, w podziemiach zamkowych więził arian i kalwinów. Jedna z mrocznych historii opowiada o więźniu, który głodzony w celi zjadł swoje „heretyckie księgi”, z którymi został zamknięty. Źródła wspominają też o księdzu Kazimierzu Bełzie, który odbywał tutaj pokutę za kradzież z kościoła myślenickiego przechowywanych w skarbcu złotych ozdób. W legendach zawsze jest okruch prawdy, hmmm…
Krążą również legendy o bogactwach krakowskich biskupów, zgromadzonych w Bodzentynie. Prace archeologiczne i zachowane dokumenty potwierdzają, że komnaty zamkowe były wyposażone z niespotykanym przepychem. Och, a ile jeszcze tajemnic ujrzy światło dzienne…
Na południe od zamku rozciągało się rozległe przedzamcze skupiające wozownię, młyn, magazyny, stajnie i inne budynki o charakterze gospodarczym. W XVII stuleciu przy zachodniej kurtynie muru obwodowego zbudowano drewniany dwór zwany domem pańskim służący właścicielom na czas remontów, a także odwiedzającym ich gościom. We wschodniej części zespołu założono rozpościerające się w kierunku pobliskiego kościoła okazałe ogrody, których największą atrakcją był niewątpliwie prywatny zwierzyniec.
Wejście do ruin jest bezpłatne, więc, no cóż, tym bardziej zachęcam do obejrzenia ich 😉
Chociaż deklaruję się jako wielka miłośniczka Tatr i do tej pory nie rozpisywałam się tu na blogu o Górach Świętokrzyskich, to jednak wielokrotnie wędrowałam i po nich. Doceniam urok tych najniższych i zarazem najstarszych z polskich gór. Zapewne większości Góry Świętokrzyskie kojarzą się z Pasmem Łysogór, Łysicą, Świętym Krzyżem i Nową Słupią, a tymczasem wymienione miejsca to zaledwie skrawek gór, objęty Świętokrzyskim Parkiem Narodowym. Góry Świętokrzyskie to olbrzymia kraina rozpościerająca się od Skarżyska Kamiennej na północy, aż po Opatów, Klimontów i Staszów na południu. Warto tam wybrać się i w zależności od potrzeb i zainteresowań zwiedzać, bądź wędrować szlakami
POZDRAWIAM SERDECZNIE
kolejny „słoneczny obraz” na pożegnanie serwując
